zdjęcie Kornela MakuszyńskiegoKornel Makuszyński (ur. 8 stycznia 1884 w Stryju, zm. 31 lipca 1953 w Zakopanem) – polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta, członek Polskiej Akademii Literatury.

Syn Julii z Ogonowskich i Edwarda Makuszyńskiego, pułkownika wojsk austriackich. Uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Wynajmował skromną kwaterę u lwowskiego asenizatora i hycla Siegla na Kleparowie. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni na Skarbkowskiej 11 był Leopold Staff. Pierwsze wiersze opublikował w lwowskim dzienniku Słowo Polskie mając 16 lat. Od 1904 był członkiem redakcji tego dziennika, zajmując się recenzjami teatralnymi.

Ukończył Wydział Filologiczny Uniwersytetu Lwowskiego, studiował w Paryżu literaturę francuską. W połowie 1915, podobnie jak Leopold Staff, a także tysiące innych mieszkańców Lwowa został ewakuowany w głąb Cesarstwa Rosyjskiego. Zupełnie przypadkowo zatrzymał się w Kijowie, gdzie żyło wielu Polaków. Został tam prezesem miejscowego Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Polskiego. Do Polski wrócił po zakończeniu wojny w 1918, lecz – podobnie jak Staff – nie do Lwowa, ale do Warszawy. Mieszkał w niej, głównie na Mokotowie, do 1944 roku. Za swoją twórczość otrzymał członkostwo Polskiej Akademii Literatury, państwową nagrodę literacką (1926), nagrodę PAL Złoty Wawrzyn Akademicki i honorowe obywatelstwo Zakopanego (mieszkał tam od 1945). Po 1945 r. objęty zakazem publikacji i poddany szykanom, co jak sam sądził związane było ze sprawą jego przyjęcia do PAL, w 1937 roku – na miejsce Wincentego Rzymowskiego, usuniętego w atmosferze skandalu (po oskarżeniach o plagiat), a pełniącego bezpośrednio po wojnie funkcję ministra kultury.

W 1938 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. W mieście tym znajduje się też jego muzeum.

Od 1994 przyznawana jest Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego.

 

Hymn szkoły

1. Mądrym być to wielka sztuka,

Ale dobrym – jeszcze większa.

Stąd wynika ta nauka,

Dla nas wszystkich najcenniejsza.

Ref. Ucz się z nami

dniami i latami.

Bądź wesoły

kiedy słońce, kiedy deszcz.

A gdy spotkasz przygodę,

Wtedy szybko się dowiesz,

Że warto do szkoły chodzić tej.

2. Herbem imię Twoje wplotę

W serca nasze najgorętsze,

Byś na szare dni i słotę

Była zawsze naszym słońcem.

 

HISTORIA SZKOŁY

Księga Kronikalna rok szkolny 1947/48

Dnia 2 grudnia 1947 roku o godzinie 11 został odebrany budynek szkolny, który chwilowo zajęty był przez szkołę żydowską.

Dnia 11 grudnia 1947 r. rozpoczęły się zajęcia w nowo odzyskanym budynku szkolnym w Wałbrzychu przy ulicy Królewieckiej 7. Zadowolenie dzieci i rodziców było niezmierne, gdy pierwszy raz dał się słyszeć dzwonek wzywający dziatwę szkolną do zajęć.

Z dniem 11.XII.1947 r. zostały otwarte klasy: I, II, III. Klasy te liczyły razem powyżej 120 dzieci.

W dniu 8 lutego 1948 r. staraniem kierownika szkoły odbyło się uroczyste otwarcie szkoły.

W dniu wyżej oznaczonym szkoła otrzymała bezpłatnie “Dar Górników” 289 książek do biblioteki szkolnej oraz komplet map.