Kornel Makuszyński (ur. 8 stycznia 1884 w Stryju, zm. 31 lipca 1953 w Zakopanem) – polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta, członek Polskiej Akademii Literatury.
Syn Julii z Ogonowskich i Edwarda Makuszyńskiego, pułkownika wojsk austriackich. Uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Wynajmował skromną kwaterę u lwowskiego asenizatora i hycla Siegla na Kleparowie. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni na Skarbkowskiej 11 był Leopold Staff. Pierwsze wiersze opublikował w lwowskim dzienniku Słowo Polskie mając 16 lat. Od 1904 był członkiem redakcji tego dziennika, zajmując się recenzjami teatralnymi.
Ukończył Wydział Filologiczny Uniwersytetu Lwowskiego, studiował w Paryżu literaturę francuską. W połowie 1915, podobnie jak Leopold Staff, a także tysiące innych mieszkańców Lwowa został ewakuowany w głąb Cesarstwa Rosyjskiego. Zupełnie przypadkowo zatrzymał się w Kijowie, gdzie żyło wielu Polaków. Został tam prezesem miejscowego Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Polskiego. Do Polski wrócił po zakończeniu wojny w 1918, lecz – podobnie jak Staff – nie do Lwowa, ale do Warszawy. Mieszkał w niej, głównie na Mokotowie, do 1944 roku. Za swoją twórczość otrzymał członkostwo Polskiej Akademii Literatury, państwową nagrodę literacką (1926), nagrodę PAL Złoty Wawrzyn Akademicki i honorowe obywatelstwo Zakopanego (mieszkał tam od 1945). Po 1945 r. objęty zakazem publikacji i poddany szykanom, co jak sam sądził związane było ze sprawą jego przyjęcia do PAL, w 1937 roku – na miejsce Wincentego Rzymowskiego, usuniętego w atmosferze skandalu (po oskarżeniach o plagiat), a pełniącego bezpośrednio po wojnie funkcję ministra kultury.
W 1938 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. W mieście tym znajduje się też jego muzeum.
Od 1994 przyznawana jest Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego.
Hymn szkoły
1. Mądrym być to wielka sztuka,
Ale dobrym – jeszcze większa.
Stąd wynika ta nauka,
Dla nas wszystkich najcenniejsza.
Ref. Ucz się z nami
dniami i latami.
Bądź wesoły
kiedy słońce, kiedy deszcz.
A gdy spotkasz przygodę,
Wtedy szybko się dowiesz,
Że warto do szkoły chodzić tej.
2. Herbem imię Twoje wplotę
W serca nasze najgorętsze,
Byś na szare dni i słotę
Była zawsze naszym słońcem.
HISTORIA SZKOŁY
Księga Kronikalna rok szkolny 1947/48
Dnia 2 grudnia 1947 roku o godzinie 11 został odebrany budynek szkolny, który chwilowo zajęty był przez szkołę żydowską.
Dnia 11 grudnia 1947 r. rozpoczęły się zajęcia w nowo odzyskanym budynku szkolnym w Wałbrzychu przy ulicy Królewieckiej 7. Zadowolenie dzieci i rodziców było niezmierne, gdy pierwszy raz dał się słyszeć dzwonek wzywający dziatwę szkolną do zajęć.
Z dniem 11.XII.1947 r. zostały otwarte klasy: I, II, III. Klasy te liczyły razem powyżej 120 dzieci.
W dniu 8 lutego 1948 r. staraniem kierownika szkoły odbyło się uroczyste otwarcie szkoły.
W dniu wyżej oznaczonym szkoła otrzymała bezpłatnie “Dar Górników” 289 książek do biblioteki szkolnej oraz komplet map.
…